*آن کس که در عیب خود بنگرد، از عیب جویی دیگران بازماند،
*و کسی که به روزی خدا خشنود باشد بر آن چه که از دست رود اندوهگین نباشد،
*و کسی که شمشیر ستم برکشد با آن کشته شود،
*و آن کس که در کارها خود را به رنج اندازد خود را هلاک سازد،
*و هر کس خود را در گرداب های بلا افکند غرق گردد،
*و هر کس به جاهای بدنام قدم گذاشت متهم گردید.
*و کسی که زیاد سخن می گوید زیاد هم اشتباه دارد،
*و هر کس که زیاد اشتباه کرد، شرم و حیای او اندک است،
*و آن که شرم او اندک، پرهیزکاری او نیز اندک خواهد بود،
*و کسی که پرهیزکاری او اندک است دلش مرده،
*و آن که دلش مرده باشد در آتش جهنم سقوط خواهد کرد.
*و آن کس که زشتی های مردم را بنگرد، و آن را زشت بشمارد، سپس همان زشتی ها *را مرتکب شود، پس او احمق واقعی است.
*قناعت، مالی است که پایان نیابد،
*و آن کس که فراوان به یاد مرگ باشد در دنیا به اندک چیزی خشنود است،
*و هر کس بداند که گفتار او نیز از اعمال او به حساب می‌آید جز به ضرورت سخن نگوید. (حکمت 349)
((نویسنده : خادمین حضرت خدیجه))
