بدست شیخ گنجی در دسته
آن لحظه که چشمانت
راه مرا دنبال نمی کنند
زندگی برایم مرگی بیش نیست
آن لحظه که چشمانم
منتظر آمدنت است
غم یک عالم مال من است
آن لحظه که مرا نمی نگری
قلبم فشرده می شود
در دریای خون غرق می شود
آن لحظه که من نگاهت را می خواهم
تو هم نسبت بدان سردی
من دگر نفس هم نمی کشم
----------
بدست شیخ گنجی در دسته
وقتی به من نگاه می کنی دل من پر درد می شودمیمیرد
وقتی نگاهت در نگاهم جای میگیرد رنگ من میپرد می لرزم
وقتی نقش تو در چشمم می نشیند پلک من می بندد میترسد
وقتی مردمک چشمانم تورا می خواند
اشک من میگیرد میریزد
وقتی نگاهت را به من گره می زنی
دست دل می لرزد رسوا می شود
وقتی تو نگاهم می کنی من به دنبال راه فرارم
بی قرارم وقتی بی دلیل به یادتم
دیوانه می شوم می خندم
وقتی روشنی چشم تو را می نگرم
به دنبال آن می دوم می گریزم
وقتی برق نگاهت ،نگاهم را می گیرد
پای من سست می شود بی جانم
بدست شیخ گنجی در دسته
می ترسم از روزی که بمیرم و
آن لحظه تو یاد آن افتی
مرا می خواستی و هیچ نگفتی
می ترسم از روزی که کور شوم و
آن لحظه تو یاد آن افتی
چرا نگاهم را پس می زدی
می ترسم از روزی که قلمم بمیرد و
آن لحظه تو یاد آن افتی
چرا نوشته هایم را هیچ نخواندی
می ترسم از آن روزی که قلبم نتپد و
آن لحظه تو یاد آن افتی
چرا هیچ لحظه ای آن را درک نکردی
می ترسم با هم بودنمان بگذرد و
آن لحظه تو یاد آن افتی
چرا با من بودی وهیچ عشقم را ندیدی
می ترسم تا ابدحسرتت در دلم بماندو
آن لحظه تو یاد آن افتی
چرااین حسرت را بر دلم نشاندی
می ترسم پاهایم از جان درآیدو
آن لحظه تو یاد آن افتی
چرا هیچ گاه همراهم نبودی
می ترسم گونه هایم تا همیشه تر بماندو
آن لحظه تو یاد آن افتی
چرا هیچ گاه نتوانستی آن را پاک کنی
بدست شیخ گنجی در دسته
ایکه گویی از زمستان خسته ام
وای من از بهاران خسته ام
خسته از پاییز و دلگیر از بهار
از مرور روزگاران خسته ام
خسته تر از سنگ خاموش مزار
از نگاه رهگذران خسته ام
همسفرم نیمه ره بود و من
از دو رنگیهای یاران خسته ام
بدست شیخ گنجی در دسته
رسید آن لحظه از هم بریدن
به غربت رفتن و یار را ندیدن
خداحافظ رفیقان راه دوره
دلم تنگه ولی سنگ صبوره
جدائی شیر را روباه سازد
جدائی عمر را کوتاه سازد
من آن مرغم که با یک تیر صیاد
ز اوج آسمان یکباره افتاد
به جز رفتن به غربت برنگشتن
ندارم چاره ای فریاد فریاد
دلم گردد اگر آسوده از غم
کجا یادت توانم بردن از یاد
